Między Świętami i Tolerancją

Piszę ten tekst pomiędzy świętami. W niedzielę obchodziliśmy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego a w najbliższą będzie Zesłanie Ducha Świętego. Pomyślałam, że „między świętami” to właśnie metafora naszej religijności. Takiej „od świąt do świąt”. Jak przychodzi Wielkanoc to większość zasuwa z koszyczkami do kościoła, je jajka i żurek i spotyka się z rodziną. Jak przychodzi Boże Narodzenie to snujemy tkliwe opowieści o zapachu makowca i pysznym barszczyku gotowanym przez babcię.

W większości relacji ,wywiadów czy tekstów jest właśnie tak- płaska, pusta, bez wiary opowieść o tym, co faktycznie jest najważniejsze - o istocie naszej istoty.

Kiedy jakaś znana osoba powie publicznie, że wierzy, że chodzi do kościoła natychmiast dostaje łatę zaściankowca, kościółkowca, kogoś niemodnego i bez gustu. No, może ostatnio w związku ze zmianą władzy to się powoli zmienia. 

Ale sama tego doświadczyłam wielokrotnie w przeszłości. Mój kolega z którym przez lata pracowałam, zawsze określał mnie ironicznie mianem „kościelnej kruchty”, mimo, że swoim życiem religijnym nigdy nie epatowałam, odpowiadałam jedynie, gdy ktoś mnie pytał o to, czy wierzę.

Jedyną sytuacją w której sama zaczynałam „ewangelizację” był moment, gdy spotykałam kogoś głęboko nieszczęśliwego, kogoś kto się zupełnie zagubił i nie wiedząc jak mu pomóc zawsze proponowałam modlitwę i zawierzenie Bogu. Sama tak robię, gdy nie wiem co robić i wierzę, że Pan Bóg najlepiej zajmie się moimi sprawami.

Ale wracając do spraw codziennych wyborów. Mówiąc: „wierzymy, ale nie chodzimy do kościoła” zadajemy kłam naszej wierze. Absurd. Albo robić coś naprawdę, albo nie udawać. Wkurzają mnie te wszystkie śluby kościelne ludzi, którzy potem krytykują Kościól albo na co dzień w ogóle do niego nie chodzą- jest on im potrzebny tylko do tego, by stworzyć ładną oprawę na „ten wyjątkowy dzień”.

Wiem, czasem walczymy, czasem wiara nie jest dla nas czytelną drogą. Szukamy własnych wyborów - czasem w kontrze do Boga, czasem obok Niego. Czasem po prostu bez Boga. Jednak bez względu na to w kogo i jak wierzymy powinniśmy obdarzać się elementarnym szacunkiem.

Popularne teraz, a nawet nadużywane słowo „tolerancja” każe nam z przychylnością patrzeć na bliźnich bez względu na wyznanie (oczywiście o ile bliźni nie chce nas zabić w imię swoich przekonań, bo wtedy staje się terrorystą). Ja lubię słowo „wyrozumiałość”, bo jest piękne i polskie a po drugie zawiera w sobie inne słowo- rozum. Wyrozumiałość każe najpierw zrozumieć drugą osobę, poznać jej poglądy a następnie nie osądzając i nie oceniając jakoś nauczyć się ze sobą współistnieć. Warunkiem jednak tego, żeby się to udało jest szczerość - przede wszystkim wobec Boga, potem wobec siebie i na końcu wobec świata.

Tekst&Redakcja: Anna Popek

Zdjęcia: Tomasz Krupa