Powrót do życia

Komu z nas nie zdarzyło się zbłądzić? Pójść niewłaściwą drogą?  Albo na skróty, które okazały się drogą donikąd lub gorzej jeszcze- drogą w stronę zła? Ja mam takie nieudane „wycieczki” na swoim koncie i Bogu dziękuję, że wyszłam z nich cała i zdrowa na ciele i na umyśle. Ale niektórzy tyle szczęścia nie mają. Niektórzy za swoje lekcje życiowe muszą słono zapłacić.  Zwłaszcza młodzi. Nie mając dobrego, kochającego domu szukają swojego szczęścia w niewłaściwym towarzystwie, często w alkoholu, narkotykach, przestępstwach, czasem wręcz zbrodniach  a bardzo często w ciągłej balandze, która prowadzi do deprawacji i zła.

Gdy trafia na osobę dorosłą- myślmy trudno, sam lub sama sobie winna. Ale gdy młody człowiek, wyrastając w patologicznym domu albo bez domu w ogóle, mając kilkanaście lat i życie przed sobą idzie na dno - to jest  go po prostu strasznie żal.  Myślimy wtedy, ile by mógł zrobić,  jak rozwinąć swoje talenty, gdyby ktoś mu podał rękę. Wierzę w to, że  zły los można odmienić. W to, że nasza wola i dobra wola innych osób są w stanie zatrzymać nas na równi pochyłej, na której czasem się znajdujemy.  Szukam takich historii, bo one dają nam wszystkim nadzieję. W ubiegłą sobotę w Brańszczyku nad Bugiem poznałam Michała i opowiem Wam teraz jego historię.

Michał pochodzi z Zamościa. Jego rodzina była w rozsypce, ojciec zostawił matkę, zostali sami, mamie nie było łatwo, chłopak nie mógł  sobie poradzić ani z tą sytuacją ani ze sobą. Zaczął opuszczać szkołę, korzystać z używek, znikał z domu. W końcu matka w geście rozpaczy zwróciła się do sądu, by ten zmusił syna do nauki. Chłopak trafił do jednego z ośrodków wychowawczych w Polsce, ale nie czuł się tam dobrze. Jego mama widząc, że nic taka „terapia” nie daje, a dowiedziawszy się o Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym Księży Orionistów w Warszawie niemal codziennie dzwoniła do dyrektora ośrodka prosząc o przyjęcie syna. Ksiądz Adam po blisko półrocznych telefonach w końcu postanowił, że kupi łóżko i dostawi do któregoś z pokoi, bo naprawdę nie miał wolnych miejsc a nie chciał odmawiać zdesperowanej kobiecie. Michał trafił do Ośrodka Księży Orionistów na dwa tygodnie przed swoimi 18 urodzinami z przekonaniem, że w dniu, w którym osiągnie pełnoletność po prostu odejdzie. „Byłem niezharmonizowanym ze społeczeństwem, cichym i zamkniętym w sobie nastolatkiem. Błądzącym we mgle dzieciakiem ze zwiniętymi żaglami – bez perspektyw, bez kompasu i wiatru.”- tak pisał o sobie. Ksiądz Adam wspomina, że po kilku  dniach pobytu w ośrodku chłopak przyszedł do niego i z twarzą przytuloną do framugi zapytał, czy nie mógłby zostać tam dłużej? Oczywiście został, a księża i wychowawcy zaczęli swoją pracę. 

"Dziś wiem, że decyzja o pozostaniu była jedną z najlepszych w moim życiu. Dom w Aninie to moja Herbatka bostońska – mój początek nowego i koniec starego ja. Miesiące walki, godziny rozmów i hektolitry wypitej kawy pozwoliły mi odzyskać przytomność oraz zebrać porozrzucane kawałki siebie" wspomina Michał.

Na początku lipca tego roku  Michał obronił licencjat z historii, bowiem  po ukończeniu liceum poszedł zgodnie ze swoimi zainteresowaniami i talentem na studia. Pomaga jako wolontariusz księżom Orionistom i pokazuje innym chłopakom, że mogą zapanować nad swoim życiem.  Jest młody, przystojny, otwarty, łatwo nawiązuje kontakt z innymi. Widząc go nigdy nie pomyślelibyście, że w przeszłości mógł mieć takie problemy.

Księża Orioniści opracowali bardzo skuteczny sposób prostowania kręgosłupów moralnych (Projekt TRAMPOLINA). Polega on w skrócie na budowaniu więzi, na autentycznym przejęciu się losem podopiecznych, na stawianiu im wymagań oraz na …dobroci. Kiedy pytałam Michała, co pomogło mu  rozpocząć nowe życie powiedział, że dobroć. Dobroć i bezinteresowność opiekunów. Chłopcy wiedzą, że komuś na nich zależy. Być może po raz pierwszy w życiu mają tego świadomość.

A to często wystarcza, by zacząć  na nowo.

Ksiądz Adam mówił mi, że nie zawsze  praca wychowawcza przynosi oczekiwany efekt. Zdarza się, że podopieczni lądują w więzieniu. Ale nawet wtedy z więzienia przysyłają listy i piszą, że te spotkania na Barskiej, w Aninie, rozmowy, poczucie własnej wartości, które wówczas zaczęło się w nich budować, że to wszystko pomaga im przetrwać  w więzieniu ciężkie chwile. I wiedzą, że gdy wyjdą  zaczną jeszcze raz.  Nigdy do końca nie wiemy, co dajemy innym, co będzie dla nich skarbem, gdy już od nas odejdą.

Fundament, Centrum Edukacyjne Trampolina I i Mieszkania treningowe - to trzy etapy procesu wychowania – więcej możecie o tym przeczytać na stronie www.barskaorione.pl.

Młodzi ludzie, aby poradzić sobie samodzielnie w świecie uczą się też zawodów - stolarza lub kucharza, ale mogą tak jak Michał rozpocząć dalszą edukację.

Wspaniale dzieło zapoczątkowane zostało przez księdza Alojzego Orione, Włocha, który w 2004 został kanonizowany przez Jana Pawła II. Choć nigdy nie był w Polsce bardzo kochał Polaków. W dniu wybuchu II wojny światowej wywiesił biało- czerwoną flagę na kościele w Tortonie we Włoszech. Potem odprawił mszę  przy ołtarzu, który tą flagą nakrył. Wisiała ona potem w jego skromnej celi nad łóżkiem. Zwykł był mawiać, że Włosi powinni trzymać z Polakami, bo to ten naród daleko zajdzie.
I jeszcze słowo o sobotnim pikniku.  Była tam też Joasia- dziewczyna z zespołem Downa. Pytana przeze mnie o to, co  lubi robić  powiedziała, że najbardziej lubi śpiewać, bo Pan Bóg wszystko słyszy i widzi nas z wysoka.

No właśnie. Słyszy. I widzi.

Nie traćmy nadziei. Szukajmy pomocy. Walczmy o siebie i o innych. Przemiana jest możliwa. A ludzie wyznaczeni do tego, by nam pomóc są wokół nas.

A Wy jakie macie doświadczenia z pokonywaniem własnych słabości,  z wychodzeniem z tarapatów? A może ktoś Wam bezinteresownie pomógł?

Piszcie do mnie w komentarzach, może Wasz głos da siłę innym?

Tekst: Anna Popek

Zdjęcia: Tomasz Krupa